Zaburzenia obsesyjno – kompulsywne
Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne jest rodzajem zaburzeń lękowych. Charakterystycznymi cechami zaburzenia OCD są: nawracające myśli (obsesje) lub czynności (kompulsje), którym trudno się oprzeć ze względu na rosnący dyskomfort, lęk i cierpienie. Myśli są często natrętne, nasilone i pojawiają się wbrew woli jednostki. Objawiają się pod postacią ruminacji, czyli ciągłego „przeżuwania” czy „mielenia” tematu w głowie z towarzyszącą niedecyzyjnością. Tematy tych myśli mogą być wielorakie i dotyczyć np.: czystości, zamknięcia drzwi, wyłączenia żelazka, zakręcenia kurków, ale też wartości np.: wulgarne myśli w kościele. Czasem mogą również poruszać tematy związane z agresją wobec osób bliskich lub obnażeniem się w miejscu publicznym. Lęk ten jest nieadekwatny i co bardzo istotne nigdy nie dochodzi o tego typu sytuacji. Czynności, czyli inaczej kompulsje podobnie jak myśli są bardzo trudne lub niemal niemożliwe do kontroli. Mogą się objawiać pod postacią różnych rytuałów lub patologicznego sprawdzania, czyszczenia, poprawiania, zbierania. Zaburzenie OCD dotyka około 2,5% populacji i często współwystępuje z uogólnionymi zaburzeniami lękowymi i depresją. U dzieci najczęściej możemy zauważyć natręctwa (kompulsje) pod postacią mycia rąk, ustawiania przedmiotów lub gaszenia świateł. Nie wyklucza to występowania obsesji, jednak to kompulsje są dominujące. Warto zasięgnąć pomocy, gdy objawy są uciążliwe, powodują dyskomfort i cierpienie. Ważne jest, aby zrobić to możliwie szybko, ponieważ objawy mają tendencję do utrwalania się, a nieleczone mogą prowadzić do depresji. Całkowite wyleczenie możemy stwierdzić u 25% osób dotkniętych zaburzeniem, a u 75% - poprawienie funkcjonowania.
